Wyjazd integracyjny , kolejny wymiot komediopodobny

Po obejrzeniu co ambitniejszych filmów ostatnich lat ,nakręconych w tym pięknym kraju nad Wisłą ,już myślałem, że nic mnie nie zadziwi.
Tu na scenę wkracza Wyjazd integracyjny.

Nie mam zamiaru zgłębiać się w dorabianą na siłę ideologię filmu dotyczącą szeroko rozumianych wyjazdów i konferencji. Wyjazdów ,które jak wynika z materiałów prasowych to tylko chlanie, jaranie i szeroko rozumiana integracja.

Ja skupie się na walorach filmu. Po raz pierwszy od dawna nie oglądałem kompletnego dna. Pomimo pierwszego złego wrażenia Wyjazd wychodzi pod koniec na prostą i nawet kończy się w tonie refleksyjnym. Spore zaskoczenie jak na durną komedyjkę o pracownikach z korpo Polish Lody.
Tak, wystarczy przecież powiedzieć to na głos i już widownia się śmieje. Uwielbiam ten głęboki humor z przesłaniem.
Mimo paru przemyśleń dotyczących zaprzedania duszy firmie brak fabule wyraźnego kopyta i podłoża emocjonalnego. Raczej skupia się na pościgu Frycza i Karolaka (znacie moje zdanie o nim) za Glinką ,zresztą całkiem uroczo grającą. Cała triada napędza w teorii fabułę i sprowadziłaby ją do komedii romantycznej gdyby nie postać grana przez Tomasza Kota.
Na tle jednowymiarowych postaci i ciosów w serce widza w postaci granej przez Figurę wyróżnia się wyśmienicie i sprawia, że cały jego wątek jest całkiem strawny.

Reżyser niewątpliwie miał szerszą wizję filmu czego dowodem są wstawki z Norwegami, epizod Halamy, czy monolog Zbrojewicza, jednak nie wpływają one na ostateczny werdykt.
Czy Wyjazd integracyjny to zły film? Tak. Ale nie aż tak zły jak ocenili go recenzenci. Niewątpliwie najlepszy z najgorszych. Nie obraża naszego umysłu, nie wywołuje zażenowania i złości z racji marnowanego czasu.
Nie poleciłbym go nikomu ale pamiętajmy- mogło być gorzej.